Tersyüz

Pekiy.

Hiç de zor görünmüyor dedim, başladım. Oysa tüm hikayeler gerçektir.

Ağlayarak gülümsedim ve düşündüm. 

Yaşamın ta kendisini seyretmekti. Bütün olay, yaşamı sadece seyretmekteydi. Bu kadar basitti oysa ama acı hep vardı.

Karmaşıktı çünkü. Bazen iyi gelirdi, karmaşasında boğulmak büyütürdü.

Bazılarıysa tıka basaydı.

Tıka basa acı... Dinozor kadar yaşlılardı, yaşamaktan yorgundu hepsi...

Konuşsa, sussa, gülse... Bu yüzden acıydı.

Çünkü yaşamın ta kendisiydi.

Işık da hep vardı, berraktı çünkü netti. Her zerresinde başladığın noktaya geri dönerdin. 

Anne gülümsemesiydi, sıcak rüzgarı hissetmekti, gökyüzüydü. Sevgilinin gamzesiydi...

Kaldırması çok zordu belki, kim bilir?

Çünkü gülümsemelerin rengi vardır, bakışların da... Rüzgarın, huzurun, tatlının...

Gözyaşı şeffaf değildir, görebilenler nasıl yaşar ki? Işıksız nasıl yaşar?

Acı ışığı nasıl tutar? Nasıl yakalar?

Tüm renkleri görerek var olabilmek... 

Mümkün mü? 

Hiç de zor görünmüyor dedim, başladım. Oysa tüm gerçekler hikayedir.

Gözyaşlarımı sildim, gülümsedim ve düşündüm.

Yaşamın ta kendisi seyretmekti!