Pekiy.
Yerini yadırgayan herkes köklerinin eteklerinden tutup yağmur çamur demeden yollara düşer.
Çünkü bilirler ki sular kirlenmiştir.
Bildik ki hiç su yoktur. Susuz... Ama olmaz ki!?
Ve düşler...
Düşler yoktur. Ki o renkler sahte bir temsille hayata dönüştüğü anda gitmek gerektir.
Lazımdır.
İyi gelecektir çünkü. Bir yerlerde toprak vardır.
Kendilerine ait değildir, kimseye ait değildir aslında.
Bilirler ki köklerini toplayıp gidebilirler çünkü. Ama yine de toprak vardır.
Lazımdır.
Sarınıp sarmalanıp kocaman olmak için...
Uzanıp incecik dallarla göğe dokunmak için...
Çoğalmak için...
Gitmek, lazımdır.
Ve o uzaklar... Kocaman gülücük, dünyalar kadar "söz"dür!
Uçamaz,evet.
Sıkı sıkı sarınır.
Tekrar gitmek istese de (ki istemez sular mis) mutluluktan ağırdır.
Ve gitar telleri...
Sarmaşık dalları...
www.youtube.com/watch?v=KPSwumtGGAc&feature=related
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder