Kuş Kız

Pekiy.

"Hiç tahmin eder miydin?" dedi.
İç sesiydi, evet.
Sınavlar yüzünden uykusuz kaldığı okul günlerinde içini oyandı.
Sabahın köründe işe onu kaldıran sesti. İçini karanlık ilişkilerle kaplayandı.
Üstelik bunu sorarken hiç çirkin değildi, pürüzsüz, sakin bir iç ses.
Babacan bile olabilir, "Düşün!", dedirten. Dön bir hayatına bak, ne de güzelsiniz" diyen...

Evet, önce sesin kendisini düşündüm. Ondaki değişim bendim.
Yerli yersiz parlıyorum yine. Hormonlar diyorum çünkü. "Finding Nemo" nun ilk on dakikasında, daha kaç kez ağlayabilir ki bir insan? Ama O hep çerçevenin tamamı der ya hani!
Çerçeve sağlam, tamamı sapasağlam!

"Eder miydim sence!?"
"Zor değil mi bazen?"
"Evet, zor. Uzak zor, ulaşamamak zor, özlenen şeylerle baş etmek de zor. Dost zor!"

Mutfağa gidip bir su içiyorum. Başımı sağa çevirdiğimde kışa kafa tutan begonvil fidesini görüp "acaba ağaç olmayı başarabilecek mi?" diye düşünüyorum.
Sevgili onun için arabanın peşinden koşmuştu, yaşamalıydı.
Yere düşen mandalinalara üzülüyorum. Sonra karnımdaki kocaman şeye bakıyorum.
Hiç durmayan pıtır pıtır atan minicik ayak ve eller...
En miniğinden ayaklar ve eller... O mandalinaların bir kısmını yerse yere daha az mandalina düşüp ölmez mi ki?

İşte en güzel gülümseme sebebi...

Tersyüz

Pekiy.

Hiç de zor görünmüyor dedim, başladım. Oysa tüm hikayeler gerçektir.

Ağlayarak gülümsedim ve düşündüm. 

Yaşamın ta kendisini seyretmekti. Bütün olay, yaşamı sadece seyretmekteydi. Bu kadar basitti oysa ama acı hep vardı.

Karmaşıktı çünkü. Bazen iyi gelirdi, karmaşasında boğulmak büyütürdü.

Bazılarıysa tıka basaydı.

Tıka basa acı... Dinozor kadar yaşlılardı, yaşamaktan yorgundu hepsi...

Konuşsa, sussa, gülse... Bu yüzden acıydı.

Çünkü yaşamın ta kendisiydi.

Işık da hep vardı, berraktı çünkü netti. Her zerresinde başladığın noktaya geri dönerdin. 

Anne gülümsemesiydi, sıcak rüzgarı hissetmekti, gökyüzüydü. Sevgilinin gamzesiydi...

Kaldırması çok zordu belki, kim bilir?

Çünkü gülümsemelerin rengi vardır, bakışların da... Rüzgarın, huzurun, tatlının...

Gözyaşı şeffaf değildir, görebilenler nasıl yaşar ki? Işıksız nasıl yaşar?

Acı ışığı nasıl tutar? Nasıl yakalar?

Tüm renkleri görerek var olabilmek... 

Mümkün mü? 

Hiç de zor görünmüyor dedim, başladım. Oysa tüm gerçekler hikayedir.

Gözyaşlarımı sildim, gülümsedim ve düşündüm.

Yaşamın ta kendisi seyretmekti!